Το κάστρο της Μεθώνης, ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα καστροπολιτείας στον ελληνικό χώρο, δεσπόζει επιβλητικό στο νοτιοδυτικότερο άκρο της Πελοποννήσου. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το οχυρωμένο νησάκι Μπούρτζι, με το οποίο ενώνεται μέσω μιας μικρής αψιδωτής γέφυρας. Το κάστρο χτίστηκε το 1209 μ.Χ. από τους Ενετούς. Κατά την αρχαιότητα η περιοχή ήταν γνωστή ως Πήδασος, η «αμπελόεσσα», κατά τον Όμηρο, όνομα που μαρτυρεί και την αφθονία των αμπελιών στην περιοχή. Ο Όμηρος επίσης την αναφέρει ως ένα από τα επτά πτολίεθρα που δόθηκαν από τον Αγαμέμνονα στον Αχιλλέα, με σκοπό να κατευνάσει την οργή του και να τον πείσει να γυρίσει πίσω στη μάχη. Σύμφωνα με τον Παυσανία και τον Στράβωνα η πόλη ονομαζόταν Μοθώνη, ενώ ο Θουκυδίδης αναφέρεται στη χαλαρή οχύρωσή της κατά τον 5ο αιώνα. Το φυσικό λιμάνι πλησίον του κάστρου και η στρατηγική του θέση συνετέλεσαν στο να γίνει το μήλο της έριδος μεταξύ διαφόρων μεγάλων δυνάμεων ανά τους αιώνες, οι οποίες εποφθαλμιούσαν την περιοχή για τα οικονομικά και διπλωματικά τους συμφέροντα. Φράγκοι, Ενετοί και Οθωμανοί ήταν αδύνατον να προσπεράσουν αυτό το κομβικό σημείο μεταξύ Δύσης και Ανατολής, δίχως να το διεκδικήσουν. Η μεγάλη ακμή του κάστρου τοποθετείται την περίοδο της Α’ Ενετοκρατίας, δηλαδή κατά τον 13ο-15ο αιώνα, ενώ η οριστική παρακμή του επήλθε περί το 1828, όταν πλέον ο πληθυσμός του μεταφέρθηκε εκτός των τειχών, αφήνοντάς το στην εγκατάλειψη.
